Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi

Cemre Bafralı; Onur Altuntaş

doi:10.30720/ered.463538

Research Article

Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi

Year 2018, Volume: 6 Issue: 2, 105 - 110, 29.08.2018

Cemre Bafralı Onur Altuntaş

https://doi.org/10.30720/ered.463538

Abstract

Amaç: Dikkat eksikliği
ve hiperaktivite bozukluğu tanılı çocuklarda grup aktivitesinin benlik algısı
üzerine etkisini incelemek idi. Gereç ve
Yöntem: Çalışmamıza ilköğretim 3. ve 4. sınıfta okuyan Dikkat Eksikliği ve
Hİperaktivite Bozukluğu tanısı olan ve ilaç kullanan 6 birey dâhil edildi.
Benlik algısı Piers-Harris Öz Kavram Ölçeği ile değerlendirildi. Grup
aktivitelerinin çocukların ilgi alanlarına göre oluşturulması için çocuklar ve
aileleri ile bireysel görüşme yapıldı. 6 hafta boyunca 6 çocuk ile haftada 1
saat grup aktivitesi yapıldı. Piers- Harris Öz Kavram Ölçeği müdahale
sonrasında tekrar uygulandı. Sonuçlar istatiksel olarak karşılaştırıldı. Sonuçlar: Çalışmamıza katılan 6 birey de
erkekti. Yaş ortalamaları 9,33 ± 0,51 idi. İlk ve son değerlendirmelerde
Piers-Harris Öz Kavram Ölçeğinin mutluluk, kaygı, popülarite, davranış ve uyma,
fiziksel görünüm, zihinsel ve okul durumu alanlarında istatistiksel olarak
anlamlı bir farklılık bulunmamıştır (p>0,05). Tartışma: Bu çalışmamızda ilk ve son değerlendirme sonuçlarında
benlik algısında önemli gelişmeler olmasına rağmen bu fark sonuçlara
yansımamıştır. Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu olan çocuklara
uygulanan grup aktivitelerinin ailelere verilen benlik algısı eğitimleri ile
desteklendiği uzun dönem takipler ile incelenen çalışmalara ihtiyaç olduğunu
düşünmekteyiz.

Keywords

Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu, Grup aktivitesi, Benlik algısı

References

Adana, F., Arslantaş, H., & Şahbaz, M. (2012). Lise öğrencilerinin benlik kavramlarını algılama biçimleri ve ilişkili faktörler. Psikiyatri Hemşireliği Dergisi, 3(1), 22-29.
Barber, S., Grubbs, L., & Cottrell, B. (2005). Self-perception in children with attention deficit/hyperactivity disorder. J Pediatr Nurs, 20(4), 235-245.
Cohen, N. J., & Thompson, L. (1982). Perceptions and attitudes of hyperactive children and their mothers regarding treatment with methylphenidate. Can J Psychiatry, 27, 40-42.
Benson, J., & Clark, F. (1982). A guide for instrument development and validation. Am J Occup Ther, 36(12), 789-800.
Çataklı, M. (1985). Transliteral equivalence and eeliabilty of the Turkish version of the PiersHarris Children’s Self-Concept Scale (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Boğaziçi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Dumas, D., & Pelletier, L. (1999). A study of self-perception in hyperactive children. MCN Am J Matern Child Nurs, 24(1), 12-19.
Durualp, E., & Aral, N. (2010). Anasınıfına devam eden altı yaş çocuklarının sosyal uyum ve becerilerine oyun temelli sosyal beceri eğitiminin etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi (HU Journal of Education), 39, 160-172.
Gentschel, D. A., & McLaughlin, T. F. (2000). Attention deficit hyperactivity disorder as a social disability: Characteristics and suggested methods of treatment. J Dev Phys Disabil, 12(4), 333-347.
Horn, W. F., Wagner, A. E., & Lalongo, N. (1989). Sex differences in school-aged children with pervasive attention deficit hyperactivity disorder. J Abnorm Child Psychol, 17(1), 109-125.
Kanay, A. (2006). Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu olan 9-13 yaş grubu ilköğretim öğrencilerinin uyumsal davranışları, benlik kavramı ve akademik başarıları arasındaki ilişkiler (Yüksek Lisans Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık Programı, İzmir.
Mayberry, W. (1990). Self-esteem in children: Considerations for measurement and intervention. Am J Occup Ther, 44(8), 729-734. Mazzone, Postorino, Reale ve ark, (2013). Self-esteem evaluation in children and adolescents suffering from ADHD. Clin Pract Epidemiol Ment Health, 9, 96.
Missiuna, C., & Pollock, N. (2000). Perceived efficacy and goal setting in young children. Can J Occup Ther, 67(3), 101-109.
Öner, N. (1996). Piers- Harris Çocuklarda Öz-Kavramı Ölçeği El Kitabı. Türk Psikologlar Derneği, Ankara.
Sarı, M., & Cenkseven, F. (2008). İlköğretim öğrencilerinde okul yaşam kalitesi ve benlik kavramı. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 5(2), 1-16.
Uluyurt, F. (2012). Bazı değişkenlere göre okul öncesi eğitim kurumlarına devam eden 5-6 yaş grubu çocuklarının akran ilişkileri (Doktora tezi). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Yavuzer, H. (2000). Eğitim ve gelişim özellikleriyle okul çağı çocuğu. Remzi Kitabevi (5. Basım). İstanbul.
Willoughby, C., King, G., & Polatajko, H. (1996). A therapist’s guide to children’s self-esteem. Am J Occup Ther, 50(2), 124-132.

The Effect of Group Activity on Self-Perception in Children with Attention Deficit and Hyperactivity Disorder

Year 2018, Volume: 6 Issue: 2, 105 - 110, 29.08.2018

Cemre Bafralı Onur Altuntaş

https://doi.org/10.30720/ered.463538

Abstract

Purpose: To investigate the effect of group activities on
self-perception of children with Attention Deficit and Hyperactivity Disorder. Material and Methods: Six individual diagnosed
with Attention Deficit and Hyperactivity Disorder, who were studying in 3rd and
4th grade, and taking medication, were included. The self-perception was
assessed using the Piers-Harris Self-Concept Scale. Individual interviews were
held with children to develop group activities according to their interests.
Group activity was conducted with 6 children for 6 weeks, 1 hour per week. The Piers-Harris
Self-Concept Scale was reapplied and the effect of the intervention was
examined after the intervention. The results were analysed statistically. Results: All children participated
in the study were boys. The average age
was 9,33 ± 0,51. There was no statistically significant difference in the areas
of happiness, anxiety, popularity, behavior and conformity, physical
appearance, mental and school status of the Piers-Harris Self-Concept Scale
between the pre and post assessments (p> 0,05). Conclusion: Although there were
clinical improvements in self-perception, this difference was not reflected on
the results. We think that group
activities applied to children with Attention Deficit and Hyperactivity
Disorder need long term follow-up studies supported by family self-awareness
trainings.

Keywords

Attention Deficit and Hyperactivity Disorder, Group activity

References

Adana, F., Arslantaş, H., & Şahbaz, M. (2012). Lise öğrencilerinin benlik kavramlarını algılama biçimleri ve ilişkili faktörler. Psikiyatri Hemşireliği Dergisi, 3(1), 22-29.
Barber, S., Grubbs, L., & Cottrell, B. (2005). Self-perception in children with attention deficit/hyperactivity disorder. J Pediatr Nurs, 20(4), 235-245.
Cohen, N. J., & Thompson, L. (1982). Perceptions and attitudes of hyperactive children and their mothers regarding treatment with methylphenidate. Can J Psychiatry, 27, 40-42.
Benson, J., & Clark, F. (1982). A guide for instrument development and validation. Am J Occup Ther, 36(12), 789-800.
Çataklı, M. (1985). Transliteral equivalence and eeliabilty of the Turkish version of the PiersHarris Children’s Self-Concept Scale (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Boğaziçi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Dumas, D., & Pelletier, L. (1999). A study of self-perception in hyperactive children. MCN Am J Matern Child Nurs, 24(1), 12-19.
Durualp, E., & Aral, N. (2010). Anasınıfına devam eden altı yaş çocuklarının sosyal uyum ve becerilerine oyun temelli sosyal beceri eğitiminin etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi (HU Journal of Education), 39, 160-172.
Gentschel, D. A., & McLaughlin, T. F. (2000). Attention deficit hyperactivity disorder as a social disability: Characteristics and suggested methods of treatment. J Dev Phys Disabil, 12(4), 333-347.
Horn, W. F., Wagner, A. E., & Lalongo, N. (1989). Sex differences in school-aged children with pervasive attention deficit hyperactivity disorder. J Abnorm Child Psychol, 17(1), 109-125.
Kanay, A. (2006). Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu olan 9-13 yaş grubu ilköğretim öğrencilerinin uyumsal davranışları, benlik kavramı ve akademik başarıları arasındaki ilişkiler (Yüksek Lisans Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık Programı, İzmir.
Mayberry, W. (1990). Self-esteem in children: Considerations for measurement and intervention. Am J Occup Ther, 44(8), 729-734. Mazzone, Postorino, Reale ve ark, (2013). Self-esteem evaluation in children and adolescents suffering from ADHD. Clin Pract Epidemiol Ment Health, 9, 96.
Missiuna, C., & Pollock, N. (2000). Perceived efficacy and goal setting in young children. Can J Occup Ther, 67(3), 101-109.
Öner, N. (1996). Piers- Harris Çocuklarda Öz-Kavramı Ölçeği El Kitabı. Türk Psikologlar Derneği, Ankara.
Sarı, M., & Cenkseven, F. (2008). İlköğretim öğrencilerinde okul yaşam kalitesi ve benlik kavramı. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 5(2), 1-16.
Uluyurt, F. (2012). Bazı değişkenlere göre okul öncesi eğitim kurumlarına devam eden 5-6 yaş grubu çocuklarının akran ilişkileri (Doktora tezi). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Yavuzer, H. (2000). Eğitim ve gelişim özellikleriyle okul çağı çocuğu. Remzi Kitabevi (5. Basım). İstanbul.
Willoughby, C., King, G., & Polatajko, H. (1996). A therapist’s guide to children’s self-esteem. Am J Occup Ther, 50(2), 124-132.

There are 17 citations in total.

Details

Primary Language	Turkish
Subjects	Health Care Administration
Journal Section	Research Article
Authors	Cemre Bafralı This is me Onur Altuntaş
Publication Date	August 29, 2018
Published in Issue	Year 2018 Volume: 6 Issue: 2

Cite

APA	Bafralı, C., & Altuntaş, O. (2018). Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi. Ergoterapi Ve Rehabilitasyon Dergisi, 6(2), 105-110. https://doi.org/10.30720/ered.463538
AMA	Bafralı C, Altuntaş O. Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi. Ergoterapi ve Rehabilitasyon Dergisi. August 2018;6(2):105-110. doi:10.30720/ered.463538
Chicago	Bafralı, Cemre, and Onur Altuntaş. “Dikkat Eksikliği Ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi”. Ergoterapi Ve Rehabilitasyon Dergisi 6, no. 2 (August 2018): 105-10. https://doi.org/10.30720/ered.463538.
EndNote	Bafralı C, Altuntaş O (August 1, 2018) Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi. Ergoterapi ve Rehabilitasyon Dergisi 6 2 105–110.
IEEE	C. Bafralı and O. Altuntaş, “Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi”, Ergoterapi ve Rehabilitasyon Dergisi, vol. 6, no. 2, pp. 105–110, 2018, doi: 10.30720/ered.463538.
ISNAD	Bafralı, Cemre - Altuntaş, Onur. “Dikkat Eksikliği Ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi”. Ergoterapi ve Rehabilitasyon Dergisi 6/2 (August 2018), 105-110. https://doi.org/10.30720/ered.463538.
JAMA	Bafralı C, Altuntaş O. Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi. Ergoterapi ve Rehabilitasyon Dergisi. 2018;6:105–110.
MLA	Bafralı, Cemre and Onur Altuntaş. “Dikkat Eksikliği Ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi”. Ergoterapi Ve Rehabilitasyon Dergisi, vol. 6, no. 2, 2018, pp. 105-10, doi:10.30720/ered.463538.
Vancouver	Bafralı C, Altuntaş O. Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi. Ergoterapi ve Rehabilitasyon Dergisi. 2018;6(2):105-10.